In de discussie over goede wondzorg, hoe die te organiseren en te financieren, stelt men steevast de vraag bij wie de wondzorg thuishoort. Als we hier de visie van professor dr. Wim Groot zouden hanteren, wordt dat voor heel veel wonden al een stuk duidelijker. Die kunnen onder de noemer restschade bij een specialisme worden ondergebracht. Met de daarbij behorende verantwoordelijkheid. Immers als we in het dagelijks leven te maken krijgen met schade als gevolg van onzorgvuldig handelen dan zijn we het er allemaal over eens dat die kosten niet voor ons zijn. Dat is schade die betaald moet worden door diegene die de schade heeft veroorzaakt. Hoe anders is het in de zorg, waar de patiënt binnen komt voor behandeling en naar huis gaat met een gerepareerd defect, maar met decubitus als restschade. Waarvoor de patiënt dan gewoon weer opnieuw behandeld gaat worden. Geen garantie op de eerste behandeling, maar een tweede ronde langs de kassa van het ziekenhuis. En dan praten we alleen nog maar over de financiële kant van de zaak.