En hoe nu verder? – Nederlands Tijdschrift Voor Wondzorg

| Ik heb zo met hem te doen. Mijn patiënt is eind 70. Ruim 10 jaar geleden heeft hij een groot hartinfarct gehad. Hierna hebben zich complicaties voorgedaan met als gevolg een volledige hoge dwarslaesie. Darmen gingen problemen opleveren; hiervoor kreeg hij een stoma. Het is een forse man die destijds nog erg actief was. En ondanks alle goedbedoelde adviezen heeft hij in de loop der jaren twee forse decubituswonden opgelopen. De diepste zit er al een jaar of vijf. Precies in zijn bilnaad, zo diep als mijn pink. In het verleden was er bij toucheren bot voelbaar, maar inmiddels is daar wel weefsel overheen gegroeid. Ook heeft hij flinke bloedingen uit deze wond gehad. Maar, zoals ik al schreef, momenteel is het rustig ondanks weinig genezing. In deze wond gaat (na spoelen met een spuit) een antibacterieel middel en een gaaskompres met dezelfde werking, om het vocht op te vangen. We hebben veel uitgeprobeerd, en uiteindelijk blijkt dit het beste comfort te geven. Hij zit op een absorberend kompres, wat we niet fixeren om de huid te ontzien. De tweede wond levert meer problemen op en zit op de tuber (zitknobbel). De randen zijn compleet verlittekend en op de bodem ligt stug geel weefsel wat niet te debrideren valt.
Omdat de wond zo nat is, verbinden we deze met een hydrofiber met zilver en hetzelfde antibacteriële gaas. Deze wond is best fors en eindigt in de liezen waar de nattigheid vaak voor een schimmel zorgt. Al met al flink werk en een flinke uitdaging. Beiden weten wij dat deze wonden, zonder chirurgisch ingrijpen, nooit dicht gaan. Meneer weet het ook en heeft daar vrede mee. Het scheelt ook dat hij er niets van voelt. Terug naar zijn treurige gezicht.