Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan

Weergaven: 4

De afgelopen twee weken kreeg ik via verschillende thuiszorg­organisaties waarmee Vanzorgnaarbeter samenwerkt, drie cliënten, toevallig allemaal uit de regio Rotterdam.
‘Debby, ik heb hier weer een casus die volgens mij niet klopt en zeker niet goed gaat, wil jij weer even meekijken.’ Ik kijk altijd eerst even op afstand mee, in de hoop dat ik vast een advies kan geven en eventueel producten kan bestellen. Daarna plan ik deze cliënten altijd zo snel mogelijk in.
Alle drie hadden ze een wondje dat volgens de huisarts geïnfec­teerd was. Ze kregen een antibioticakuur en het beleid was:
“Doe er maar een vaseline­paraffine gaas op. Zorg is niet nodig, dat kunt u zelf.” Ik zal jullie alle details besparen, maar ik neem jullie even mee naar hoe het is gegaan bij een vriendin, één van deze drie cliënten.
“Debby, ik heb een wondje bij de achillespees en ben bij de huis­arts geweest.” “Oh, dat is niet fijn”, was zijn reactie, en vervol­gens kreeg ze het bovenstaande beleid te horen. “Ik zit morgen in Rotterdam en kom dan wel even langs”, was mijn antwoord. De vriendin is 70+ en ik had haar al eerder in zorg gehad. Toen ook compressie geadviseerd in verband met oedeem. Maar die draagt ze niet, omdat ze het materiaal niet kan verdragen. Meerdere malen aangegeven dat er ook compressie is met natuurlijke materialen, maar dat even terzijde. Ze is een behoorlijk eigenwijze en eigenzinnige tante.
Als ik alle verbanden ervan afhaal, dan schrik ik echt wel. Ik zie een wond op de achillespees van 4,9­3,5 en 0,3 diep; 21% rood, 76% geel en 3% zwart. Crustae­randje, oedeem, veel pijn, gelukkig nog geen pees bloot. Geen tekenen van infectie. Gelukkig is er altijd een enkel­armindex in de auto, links 0,93 en rechts 1.05. Bloeddruk van 239­115 en pols van 82.